Nooit gedacht dat mij dit ooit zou overkomen. De klad is erin gekomen. Het is alweer een tijdje geleden dat ik zelf weer eens lekker heb hard gelopen en daar baal ik van.
Waar is de runners high gebleven?
Jarenlang heb ik minstens drie keer per week de runners high ervaren. Je weet wel, die endorfine-rush door je lijf als weer de 15+ kilometers hebt aangetikt. Het gelukzalige gevoel als je weer naar buiten mag om te draven, het jaloerse gevoel dat je bekruipt als je naar je werk rijdt en je ziet iemand heerlijk hardlopen. Dat is een soort prettige verslaving waar ik al jaren aan lijd. Maar nu opeens zomaar vanuit het bijna niets, wil het me maar niet lukken om mezelf te motiveren om weer te gaan rennen. Als ik thuis bovenaan de trap kom, hijgend, kan ik me niet voorstellen dat ik ooit een marathon heb uitgelopen. Hoe kan dat nou? Zo verschrikkelijk frustrerend.
Tijd om me te verdiepen in de runners dip. Eerst maar even de lekenpers bekeken. Vele blogs, vlogs en epistels op Facebook maken me duidelijk dat ik niet de enige ben, gelukkig. Heel veel hardlopers kennen dit soort dips. Maar wat is het? Waarom heb je dat? Hoe behandel je het? Deze 3 vragen beantwoord ik dagelijks in mijn cardiologische praktijk. Nu ben ik zelf patiënt.
Overbelasting en overtraind
Eerst maar eens op zoek naar gedegen informatie. Uit de wetenschappelijke literatuur haal ik dat de runnersdip twee varianten kent. De minst erge variant is “overbelasting” (ook wel “overreached” of “short-term overtraining”) en de gewoon erge variant is “overtraind” zijn, ook wel “long-term overtraining”. Deze laatste kan gaan richting total burn-out en dat is heftig , dan kan het best lang duren voordat je weer vrolijk rond rent. Het is dan wel weer een feit dat bij een burn-out running-therapie kan worden ingezet en dat is goed nieuws. Ook al gaat dat dan letterlijk in kleine stapjes, je maakt grote vorderingen in je brein.
Disbalans
Bij beide runnersdip-varianten komt het erop neer dat er een disbalans is tussen training, herstel, (mentale) stress en stressbestendigheid. Bij overbelasting speelt vermoeidheid een rol die voornamelijk te wijten is aan simpelweg teveel fysieke inspanning. Waarschijnlijk net te weinig rust/hersteldagen in je trainingsschema. Ben je echt long-term overtrained dan gaat ook je zenuwstelsel een rol spelen. Ons zenuwgestel bestaat uit sympathische en parasympathische zenuwen. Sympathische zenuwen stimuleren processen om lichamelijke activiteit mogelijk te maken en parasympathische zenuwen zorgen ervoor dat je lichaam in een toestand van rust en herstel kan komen.
Heb je de sympathische vorm van overtraining dan raak je overprikkeld ben je vaker rusteloos en slaap je slecht. De parasympathische vorm gaat gepaard met lusteloosheid en vermoeidheid en wordt vaker gezien bij (lange) duurlopers. Training, in welke vorm dan ook, heeft een duidelijk effect op de werking van het (para)sympathisch zenuwstelsel. Duiken we nog verder de literatuur in zien we dat er ook aardig wat veranderingen plaatsvinden in de biochemie van ons lijf.
You will be back!
OK, helder. Ik heb dus gewoon weer eens teveel gedaan, trainen, werken, een boek schrijven, verhuizen, marathon-lopen, reizen door tijdzones, nog een griepje erbij. Eigenlijk snap ik het wel. Gelukkig is het bijna vakantie en ga ik werken aan mijn come-back. Het eerste 7 km loopje is sinds dit weekend weer een feit. Ik voel me al een stuk beter. De diagnose? Ik denk gewoon te druk geweest, misschien een soort mid-term overtraining. Uit ervaring dus even een hart onder de riem voor alle dippers. Neem je rust, slaap veel, ga lekker wandelen en meest belangrijk voel je niet schuldig. You will be back! Net als ik. Ik wens jullie allemaal een hele fijne zomer met veel mooie loopjes. Drink genoeg water, smeer je in en geniet!
